معماری مدرن

با اتمام جنگ جهانی دوم، اولویت‌های اجتماعی و اقتصادی بازسازی ملی دستخوش تغییر شده و این تغییرات باعث شد که قواعد معماری تجربه‌شده در دهه 1930 میلادی به مبنای عمل دولت رفاه دیکته شود؛ به‌این‌ترتیب و به گفته بسیاری از کارشناسان، بین سال‌های 1945 میلادی تا حدود اواسط دهه 1970 میلادی، معماری نوگرا شیوه غالب در طراحی ساختمانی بریتانیا بود و تلاش شد برای تأمین نیازهای اصلی زیرساخت‌های ملی جدید در زمینه خانه‌سازی، فضاهای آموزش و تفریحی، فضاهای سلامت و رفاه (بیمارستان‌ها و امثال آن)، حمل‌ونقل، اماکن صنعت و بازرگانی، از سبک مدرن تبعیت شود.

می‌توان این‌گونه استدلال کرد که مبانی حفاظت از بناهای مربوط به جنبش مدرن الزاماً نباید تفاوت چندانی با مبانی مورداستفاده برای انواع بناهای قدیمی داشته باشد. از سوی دیگر می‌توان مفهوم حفاظت را در تقابل با اهداف آرمان‌گرایانه معماران اصلی این بناها دانست که برخی از آن‌ها معتقد به جایگزین نمودن بخش‌های فرسوده بنا با بخش‌های مناسب‌تر جدید و تخریب بخش‌های کهنه و قدیمی بودند.